[OS] FIND | BNIOR BNYOUNG
FIND
มีเพียงความมืดมิด...
ร่างกายเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ สองแขนถูกตรึงด้วยกุญแจมือที่ตอนนี้ความเย็นเฉียบของมันกำลังทรมานเขา ดวงตามองไม่เห็นอะไรเนื่องจากถูกผืนผ้าสีดำสนิทคาดเอาไว้ ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตนอยู่ที่ไหนและอยู่กับใคร...
" อ..อึก "
มีเพียงสัมผัสชื้นแฉะจากปลายลิ้นนุ่มที่กำลังลากไล้อยู่บริเวณหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อขึ้นให้เห็นลางๆ ไล้วนรอบแอ่งสะดือก่อนจะลากลงไปตามไรขนอ่อนที่ขึ้นเป็นริ้วนั่น ความนุ่มของฝ่ามือกอบกุมความเป็นชายที่ขยายใหญ่เต็มที่จากการถูกปลุกเร้า ขยับชักนำเนิบช้าโดยที่ปลายลิ้นยังสาละวนอยู่กับบอลสองลูก ความชื้นแฉะลากไล้ขึ้นมา...จากโคนถึงปลาย ไล้วนส่วนปลายหยักก่อนจะกดจูบหนักๆตรงรอยแยกเล็กๆเรียกเสียงครางต่ำจากคนที่ถูกพันธนาการ ความอุ่นของโพรงปากเข้าครอบครองแท่งเนื้อร้อนห่อเข้าดูดดุนขยับขึ้นลงเนิบช้าแต่ทว่าลึกสุดความยาว มือนุ่มคลึงเบาที่บอลสองลูก ใช้ความชำนาญของตนเรียกความต้องการของคนที่ถูกพันธนาการให้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนกว่าจะถึงจุดสิ้นสุด
ไร้ซึ่งทางสู้ใดๆ ชายหนุ่มบิดเร้าด้วยความทรมานจากการถูกปลุกเร้า เสียวจนแทบขาดใจยามที่อีกฝ่ายออกแรงดูดดึงส่วนหัวแรงๆ นึกเจ็บใจพอสมควรที่ต้องมาอยู่แบบนี้...ถ้าแขนทั้งสองข้างไม่ได้ถูกพันธนาการก็คงจะจับหัวของอีกฝ่ายกดลงสวนสะโพกเข้าใส่ให้ส่วนนั่นเข้าลึกกว่านี้ อยากจะจับคนใจร้ายที่เอาเขามาทรมานแบบนี้กระแทกเสียให้แหลกคาเตียงแต่ก็ทำไม่ได้...ถูกพามาที่นี่ได้ยังไงและเพราะใครก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ
" พร้อมหรือยังอิมแจบอม "
น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนกับถูกดัดให้เปลี่ยนจากเดิมถามขึ้นข้างหูของคนที่นอนหอบหายใจ อิมแจบอมไม่ได้ตอบอะไรเพราะอารมณ์ยังคงพุ่งพล่านจากการที่มือนุ่มๆนั้นขยับชักรูดส่วนอ่อนไหวของเขาไม่ยอมหยุด ได้แต่ซูดปากหอบหายใจด้วยความเสียวสุดใจ
" อะไรกัน ไม่ตอบงั้นเหรอ? งั้นก็ทำนี่หน่อยแล้วกันนะ แลบลิ้นออกมาสิ "
ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรความนุ่มนิ่มก็สัมผัสที่ใบหน้า อิมแจบอมยอมแลบลิ้นออกมาอย่างรู้งาน ตวัดเลียอย่างคุ้นเคยทั้งที่มองไม่ได้อะไรนอกจากความมืด ปลายลิ้นแลบเลียรอบช่องทางรักก่อนจะห่อลิ้นแล้วค่อยๆสอดมันเข้าไป ใจจะขาดให้ได้เมื่ออีกคนก็ยังคงห่อปากขยับรูดรั้งแกนกายของเขาไม่ยอมหยุด ยิ่งลิ้นของเขาตวัดเร็วเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยิ่งเร่งจังหวะมากขึ้นเท่านั้น...และไม่นานนักเขาก็เป็นฝ่ายแพ้ ความปรารถนาถูกฉีดพ่นออกมาในโพรงปากอุ่นที่ยังไม่ได้ถอนถอดออกไป อิมแจบอมกัดลงเบาๆที่ก้อนเนื้อนุ่ม นึกอยากจะบีบขยำเสียให้แหลกแต่ก็ทำไม่ได้...มันช่างทรมานเหลือเกิน
" ที่รัก ทำไมคุณปล่อยออกมาเยอะแบบนี้ล่ะ "
เสียงนั้นดังไกลออกไป อิมแจบอมไม่ตอบอะไรเพราะใจยังกังวลอะไรบางอย่าง แต่เพียงแค่อึดใจเดียวความกังวลก็สิ้นสุดลง...เพราะความคับแน่นนั้นได้ครอบลงโอบแกนกายที่ยังแข็งตัว สัมผัสเดิมๆที่ได้รับมันมาน่าจะร่วมสัปดาห์แล้ว แต่อิมแจบอมไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง...แม้จะไม่รู้ว่าคนที่ทำแบบนี้กับเขาเป็นใครแต่ก็อดที่จะรู้สึกดีไปด้วยไม่ได้จริงๆ
" อ..อ๊า แจบอม "
อิมแจบอมขบกรามแน่น...แม้เสียงๆนั้นจะฟังดูค่อนข้างแปลกไปแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกขนาดไหนในยามที่เรียกชื่อของเขา เขาไม่รู้อะไรเลย...รู้แต่ว่าคนที่ทำแบบนี้กับเขาเป็นผู้ชายตัวนุ่มนิ่มและมีกลิ่นหอมหวานราวกับขนมที่หลอกล่อให้เขาหลงไปทั้งที่ไม่ควร
จะเป็นไปได้อย่างไร...คนเราจะลุ่มหลงไปกับสัมผัสที่ไม่รู้ว่าเป็นใครที่มอบให้ได้จริงๆน่ะหรือ อิมแจบอมไม่เคยเข้าใจ...ทั้งที่ครั้งแรกที่ถูกจับตัวมาเขาก็ดิ้นรนแทบตายเพื่อที่จะเอาตัวรอดแต่มาวันนี้เขากลับยอมจำนนเสียอย่างนั้น
" ค..คุณ..ซี๊ด รัดโคตรแน่นเลย "
" ชอบหรือเปล่า อยากสัมผัสผมหรือเปล่าล่ะ "
" อืม...อยาก...อยากครับ ผมอยากสัมผัสคุณบ้าง "
พูดออกไปราวกับคนไม่มีสติ ได้รับเพียงสัมผัสนุ่มจากริมฝีปากของคนที่ยังคงกระแทกสะโพกลงไม่ยอมหยุด ริมฝีปากดูดดึงกันและกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ สอดเรียวลิ้นแทรกเข้าไปกวาดต้อนความหวานหอมจากโพรงปากของคนที่เริ่มเร่งจังหวะ เสียงครางเบาดังขึ้นในลำคอก่อนที่จะถอดถอนริมฝีปากออกไป อิมแจบอมพยายามที่จะสวนสะโพกกลับไปบ้างแต่ก็ยังค่อนข้างลำบากเพราะมันไม่ถนัดเอาเสียเลยกับการที่ต้องมาถูกพันธนาการไว้แบบนี้
" แจบอม...อ๊า ดีจังเลย...ซี๊ด ผมจะเสร็จแล้ว "
" อ่า...เร็วๆหน่อยสิ แรงๆ บ้าเอ๊ย!! ผมโคตรอยากขย้ำคุณเลย!! "
" ทำได้ก็ทำสิ อ๊า!! "
กลายเป็นว่าอิมแจบอมถูกท้าทายซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เขาไม่เคยถูกปล่อยเลยสักครั้ง สิ่งที่เขารู้คือในที่ที่เขาอยู่ไม่ได้มีแค่ผู้ชายตัวนุ่มนิ่มคลั่งเซ็กส์คนนี้แค่คนเดียวเพราะเวลาเขาจะไปห้องน้ำจะมีผู้ชายอีกสองคนพาไป แต่ถึงแบบนั้นคนพวกนี้ก็หาทุกวิธีที่จะทำให้เขาเปิดผ้าปิดตาออกไม่ได้แม้ว่าจะถูกปลดกุญแจมือ...ปฏิบัติกันราวกับว่าเขาเป็นนักโทษที่ต้องคอยจับตาดู อิมแจบอมต้องอยู่แบบนี้โดยที่ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่จะถูกปล่อยตัว
" แจ..แจบอม อ๊ะๆๆ "
" ซี๊ด... "
เสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นพร้อมกับจังหวะที่เริ่มหนักหน่วงรุนแรงจนกระทั่งความปรารถนาของเขาถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง คนๆนั้นรีบถอนกายออกจากเขาแล้วส่งส่วนแข็งขืนอุ่นร้อนขนาดกำลังพอดีนั่นเข้ามาในปากของเขาพร้อมกับสะโพกที่ดันเข้ามาก่อนที่ความปรารถนาของอีกฝ่ายจะถูกปลดปล่อยออกมาในปากของอิมแจบอม เขาห่อปากรูดรั้งออกมาทุกหยาดหยดกลืนเข้าไปอย่างไม่นึกรังเกียจแม้จะไม่รู้ว่าคนที่มีเซ็กส์กันมาร่วมสัปดาห์นั้นเป็นใคร
" ดีมาก อ่า...ดีจริงๆ "
" คุณ...คือ... "
" เดี๋ยวค่อยพูดนะที่รัก วันนี้น่ะคุณน่ารักเป็นพิเศษเลยรู้ตัวหรือเปล่า...ผมจะให้รางวัลคุณ "
เสียงนั้นกระซิบข้างหูก่อนที่ข้อมือของเขาที่คล้องกุญแจมือทั้งสองข้างนั้นจะถูกปลดออก...แต่ก็ใช่ว่าจะได้รับอิสระเพราะมันถูกคล้องเข้ากับอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่อิมแจบอมคิดว่ามันคือข้อมือของอีกฝ่ายเพราะแอบได้ยินเสียงอีกฝ่ายบ่นว่าเจ็บตอนที่ทิ้งตัวลงนอนแล้วกระชากตัวเขาลงไปด้วย
" ตอนนี้เราสองคนถูกคล้องข้อมือเข้าไว้ด้วยกัน คุณจะได้เป็นฝ่ายทำบ้าง...แบบนี้ดีไหมล่ะ? "
" หืม? คุณพูดจริงเหรอ? "
" อื้ม ผมทำให้คุณมานานแล้วนี่ "
" แต่ผมจะทำยังไงในเมื่อผมมองไม่เห็น แล้ว...มือของผมก็ยังถูกคล้องติดกับมือของคุณ "
ทันทีที่พูดจบเสียงหัวเราะของคนใต้ร่างก็ดังขึ้นพร้อมกับออกแรงกระชากให้เขาลงไปรับจูบบางเบาแต่ทว่าหนักแน่น บดคลึงเคล้ากันไม่ยอมผละออก เรียวลิ้นเกี่ยวตวัดพันกันไม่มีใครยอมแพ้ ส่วนนั้นที่ยังไม่อ่อนตัวลงของอิมแจบอมเริ่มขยับเสียดสีกับของอีกฝ่าย ได้ยินเสียงคนใต้ร่างเริ่มหายใจหนักขึ้นยามที่เขาบดเบียดเร็วขึ้น...ใจจะขาดอยู่แล้วแถมยังตื่นเต้นอีกต่างหาก เพราะที่ผ่านมาเคยได้นอนนิ่งๆให้อีกคนกระทำไป ไม่เคยต้องมาเป็นฝ่ายทำเองแบบนี้
แม้จะไม่ถนัดนักเพราะถูกพันธนาการ แต่อิมแจบอมจะกระแทกให้เต็มแรงเลยเขาสัญญา...
ความนุ่มหยุ่นถูกถอดถอนออกไปช้าๆปล่อยให้ใยที่เชื่อมปลายลิ้นของทั้งสองค่อยๆขาดออกจากกัน อิมแจบอมก้มหน้าลงกดจูบตรงส่วนที่คิดว่าเป็นลำคอของคนใต้ร่าง ดูดดึงพลางขบกัดอยู่พักหนึ่งก่อนจะขยับลงมาเรื่อยๆทั้งที่ไม่ค่อยถนัด แลบลิ้นเลียไปทั่วจนเจอตุ่มไตแข็งชัน ไม่รอช้าที่จะดูดดึงมันแรงๆราวกับว่าจะแกล้งให้อีกฝ่ายได้ดิ้นพล่านบ้าง
" อ..อ๊า เบาๆ อย่ากัดนะแจบอม "
" ทีคุณกัดผมล่ะ? "
" ผมทำได้คนเดียวน่า อ..อื้อ ดูดแรงๆ "
อิมแจบอมหัวเราะเบาๆในลำคอ ไม่เข้าใจเลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ถึงจับเขามาทำอะไรแบบนี้ซ้ำยังรู้จักชื่อของเขาอีกด้วย นึกไม่ออกจริงๆว่าจะเป็นใครได้เพราะตัวเขาไม่ใช่คนที่จะมีเพื่อนมากมายนัก...เรื่องศัตรูก็ไม่น่าจะมีเช่นกัน แล้วใครกันล่ะที่จับเขามาเพื่อต้องการที่จะมีเซ็กส์ มันอาจจะไม่พิสดารนักแต่การที่เขาต้องมาถูกปิดตาอยู่ในความมืดตลอดเวลาแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องปกติแน่นอน
" อื้อ พอ..ใส่เข้ามาเถอะนะ "
" ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่ถนัดน่ะ "
" จะไม่ถนัดอะไรล่ะ คุณไม่ได้ใช้แขนหรือใช้ตาทำนะ "
เสียงของคนใต้ร่างเริ่มออกอาการเง้างอน แต่อิมแจบอมก็ไม่ได้สนใจนัก...เขายังคงขยับสะโพกส่งส่วนแข็งขืนของตนให้เสียดสีกับของอีกฝ่าย แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูยั่วยวน
" คุณก็แค่ต้องใช้เอวใช้สะโพก...กระแทกแรงๆ แค่นั้นเองที่รัก ทำมันสักทีเถอะผมอยากโดนคุณเอาจะแย่แล้ว "
แล้วอิมแจบอมจะทนต่อไปได้อย่างไร...แม้จะลำบากแต่เขาก็พยายามที่สุดแล้วจริงๆกับการที่สอดใส่เข้าไปในช่องทางที่ยังค่อนข้างลื่นจากการที่เขาปลดปล่อยเข้าไปเมื่อครู่
" อ..อ๊า "
" ซี๊ด...ทำไมคุณแน่นแบบนี้วะ "
อิมแจบอมซี๊ดปากทันทีเมื่อเข้าไปได้จนสุดความยาว ความคับแน่นที่แม้จะยังเปียกลื่นขนาดไหนก็ยังให้ความรู้สึกว่ามันคับแน่นอยู่ตามเดิม
" ขยับสักทีที่รัก ผมไม่อยากรออะไรแล้วนะ "
เสียงเว้าวอนดังขึ้นจากคนใต้ร่าง อิมแจบอมยกยิ้มมุมปากโน้มหน้าลงไปกะระยะเอาว่าคงจะเป็นตำแหน่งที่ใกล้ชิดกับใบหน้าของอีกฝ่าย
" ได้เลยครับที่รัก "
จบคำนั้นสะโพกสอบก็ขยับกระแทกกระทั้นเข้าไปในช่องทางคับแน่นนั่น พลันเสียงครางของคนใต้ร่างก็ดังขึ้น...แต่ทว่าครั้งนี้มันแปลกไป เสียงครางนั้นไม่ได้เหมือนครั้งก่อนๆราวกับว่านี่เป็นเสียงจริงๆของอีกฝ่าย ตอนนี้อิมแจบอมไม่ได้สนใจมันมากนักเพราะเสียงที่ร้องครางด้วยความสุขสมกับเสียงพูดคุยธรรมดามันต่างกันอยู่แล้ว...เขาคงไม่สามารถเดาจากเสียงครางเร้าอารมณ์นี้ได้แน่นอน
" แจบอม...อ๊ะๆๆ แรงอีกที่รัก "
เสียงของคนใต้ร่างยังคงกระตุ้นอิมแจบอมได้...เขาโน้มหน้าลงกดจูบริมฝีปากที่นุ่มหยุ่นหอมหวาน สะโพกขยับกระแทกกระทั้นจนได้ยินเสียงหนันเนื้อกระทบกันดังสนั่น กลายเป็นว่าการที่ถูกพันธนาการไม่ใช่อุปสรรคอีกต่อไป...ก็คงจริงอย่างที่อีกฝ่ายพูดมาว่าเขาไม่ได้ใช้แขนหรือดวงตาในการมีเซ็กส์
" คุณนี่...ดีจริงๆ คุณรัดผมแน่นมากเลยรู้หรือเปล่า "
" ถ้ามันดี..อ๊า อ..อย่าหยุดนะ กระแทกเข้ามาให้เต็มแรงของคุณ...อ..อึก "
" แน่นอน ผมจะกระแทกให้คุณขาดใจไปเลย "
" เอาสิ...อ๊ะๆๆ แจบอม... "
แน่นอนว่าอิมแจบอมทำอย่างที่ปากพูด เขาไม่ผ่อนแรงเลยสักนิด นึกเพียงแต่ว่าอยากจะกระแทกให้ความคับแน่นนั้นคลายออกสักทีเพราะตอนนี้เขาก็แย่แล้วเหมือนกัน ร่างกายของอีกฝ่ายมันดีจนเกินไป...แม้จะมองไม่เห็นแต่จากการที่ได้สัมผัสเขาก็มั่นใจว่ามันดีมาก นุ่มนิ่มไปทุกสัดส่วนจนอยากจะบีบขยำเสียให้แหลกคามือ เสียดายจริงๆที่มันไม่สามารถทำได้...
" อ่า....คุณ..ซี๊ด "
" ม..ไม่ไหว ผมจะเสร็จแล้ว...อื้อ ผมเอื้อมมือลงไปไม่ได้ "
" หึ ผมจะทำให้คุณเสร็จโดยที่ไม่ต้องไปจับต้องมันเลย "
ว่าแล้วก็โน้มหน้าลงบดขยี้จูบรุนแรง สะโพกยังคงขยับไม่ยอมหยุดและไม่ได้ผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย ฝ่ามือสอดประสานเรียวนิ้วกับอีกฝ่ายไว้แน่นเพราะถูกคล้องกุญแจมือเข้าไว้ด้วยกันไม่สามารถผละออกไปได้ เสียงครางต่ำดังแผ่วในลำคอ ดูดดุนลิ้นของอีกฝ่ายเอาไว้ในขณะที่สะโพกสอบเริ่มขยับถี่รัว รีบเร่งหนักหน่วงรุนแรงจนหัวใจเต้นแรง ใจจะขาดให้ได้เมื่อความปรารถนาใกล้ที่จะปลดปล่อย รู้สึกได้ว่าคนใต้ร่างสั่นไหวตามแรงแถมยังสั่นเทิ้มไปหมดด้วยแรงอารมณ์และคงจะอึดอัดที่ถูกปิดปากไว้ไม่ให้ส่งเสียงครางระบายอารมณ์
อิมแจบอมขยับสะโพกถี่รัวรุนแรงไม่สนใจเลยว่ามันอาจจะทำให้ช่องทางของอีกฝ่ายได้รับผลกระทบอะไรหรือเปล่า ในหัวมีแต่ภาพจินตนาการคนใต้ร่างว่าคงจะผิวขาวนุ่มนิ่มอย่างที่เขาสัมผัส นึกภาพใบหน้าที่เหยเกไปเพราะแรงกระแทกจากเขา สุดท้ายก็ต้องถอนจูบออกมาปล่อยให้อีกคนกรีดร้องออกสุดเสียง
" แจบอม...อ๊า ไม่ไหวแล้วที่รัก เร็วๆ "
" อ่า แม่งเอ๊ย...คุณรัดผมแน่นไปแล้ว จะให้ผมตายเลยหรือไง "
แม้จะพูดออกไปแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้หยุดกระแทกกาย ทุกจังหวะยังคงหนักหน่วงรุนแรง...จนกระทั่งความปรารถนาถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน อิมแจบอมกดสะโพกสอดส่วนนั้นลึกเข้าไปเพื่อฉีดพ่นความปรารถนา โน้มตัวลงจูบกับคนใต้ร่างที่หอบหายใจถี่อยู่อีกครั้งก่อนที่จะผละออก
" เหนียวไปหมดเลย...ไปอาบน้ำกันไหม? "
เสียงคนใต้ร่างเอ่ยถาม อิมแจบอมพยักหน้าเบาๆก่อนที่อีกฝ่ายจะปลดกุญแจมือออกแล้วจับแขนของเขามาไขว้หลังไว้เพื่อคล้องกุญแจอีกครั้ง...อิมแจบอมนึกเจ็บใจทุกครั้งที่ขยับหนีไม่เคยทันเพราะอีกฝ่ายไวกว่า
" เดินตามผมมาสิ...อ้อ คุณมองไม่เห็นนี่นา "
เสียงนั้นดังอยู่ไม่ไกลก่อนที่สัมผัสนุ่มจะจับลงที่ส่วนนั้นของเขาแล้วออกแรงดึงรั้งให้ตัวเขาก้าวขาเดินตามไป...มันคงจะเป็นภาพที่น่าอายพิลึกแต่อิมแจบอมก็ไม่อยากสนใจมันเพราะตอนนี้ตัวเขาก็มองอะไรไม่เห็นอยู่แล้ว ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่เขาไม่เคยได้สวมเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ ดีหน่อยก็แค่ผ้าห่มผืนหนาที่อีกฝ่ายจะใช้มันคลุมตัวเขาเพื่อให้ความอบอุ่นเวลานอนด้วยกัน แต่ก็แย่ตรงที่ว่าเขาต้องทนเมื่อยขบไปทั้งตัวเพราะแม้จะเป็นเวลานอนเขาก็ยังคงถูกพันธนาการ...ไม่รู้ทำไม แต่อิมแจบอมรู้สึกว่ามันเป็นความทรมานที่โคตรมีความสุข
ตอนนี้ก็เช่นกัน...ผู้ชายตัวนุ่มๆที่กำลังขยับกายอยู่บนตัวเขาในอ่างอาบน้ำกำลังทำให้เขามีความสุขอีกครั้ง แปลกใจเหมือนกันที่อีกฝ่ายดูจะไม่ยอมหมดฤทธิ์ง่ายๆเลยทั้งที่เมื่อครู่ทำท่าจะหมดแรงแล้วแท้ๆแต่สุดท้ายก็ยังจะทำมัน ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงรักการมีเซ็กส์ถึงขนาดไม่ยอมพักแบบนี้...ไม่คิดบ้างเลยว่าร่างกายของเขาก็เริ่มจะแย่เหมือนกัน
" คุณ..เบาๆหน่อยสิ ผมเริ่มจะปวดแล้วนะ "
" เรื่องของคุณสิ...อ๊า ใครใช้ให้คุณถูกใจผมแบบนี้ล่ะ "
" จะไม่คิดหยุดขย่มผมสักวันเลยหรือไง? ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ? "
" เหนื่อย แต่อยากมากกว่า... "
บทสนทนาจบลงแค่นั้นเพราะอีกฝ่ายเลือกที่จะกระแทกสะโพกลงอยู่แบบนั้นแทน...ไม่มีใครพูดอะไรอีก มีเพียงเสียงครางแห่งความสุขสมที่ดังก้องไปทั่วห้องน้ำ เป็นแบบนี้มาร่วมสัปดาห์แล้ว...อิมแจบอมมีเซ็กส์กับชายปริศนาคนนี้มาร่วมสัปดาห์โดยแต่ละวันมันไม่เคยหยุดลงเพียงแค่ครั้งเดียว
แต่ก็เอาเถอะ...เพราะคนที่เหนื่อยมันไม่ใช่เขาหรอก
ร่างสูงที่ยังคงหลับใหลขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกปวดเมื่อยไม่สบายตัว พลิกตะแคงกอดหมอนข้างเอาไว้แนบกาย...ความนุ่มของเตียงนอนมันทำให้เขาไม่อยากตื่นขึ้นมา แต่ทว่า...
" เฮ้ย!!! "
ดวงตาเรียวรีเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ต้องหรี่ตาลงเพราะสู้แสงไม่ไหว...อาจเพราะอยู่ในความมืดมานาน ตอนนี้ไม่มีอะไรมาปิดตาเขาอีกแล้วแถมเขายังอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเองอีกด้วย
" อะไรวะ...ฝันเหรอ "
อิมแจบอมพึมพัมกับตัวเองก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเดินหยีตาออกไปจากห้องนอนในหอพัก พอเปิดประตูออกไปก็เจอรูมเมทเฉิ่มเชยของเขาที่อยู่ในชุดลำลองสบายๆกำลังถูพื้นห้องอยู่ รูมเมทของเขาเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัย ดวงตากลมใสที่อยู่หลังเลนส์แว่นหนาเตอะมองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะขยับเปล่งเสียง
" ตื่นแล้วเหรอ เราไม่ได้ทำกับข้าวอะไรไว้ให้เลยนะ "
อิมแจบอมเกาหัวอย่างงุนงง...จำได้ว่าเขาถูกผู้ชายคนนั้นจับตัวไปเป็นสัปดาห์แล้วทำไมรูมเมทของเขาถึงดูปกติดีไม่ตกใจอะไรที่เขาหายไปและกลับมา
" นี่จินยอง ฉันได้หายไปไหนหรือเปล่า? "
พัคจินยอง รูมเมทของอิมแจบอมเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งมองคนตัวสูงกว่าที่เดินเข้ามาใกล้อย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก
" หายไปห้องนอนไง นายหลับยาวเลยแต่เราไม่ได้ไปปลุก "
" หลับ? ฉันหลับไปตอนไหน? "
" ไม่รู้สิ มาร์คกับแจ็คสันแบกนายเข้ามาวันที่พวกนายออกไปเมากันน่ะ แล้วนายก็หลับยาวเลย "
" ...ตกลงมันฝันเหรอวะ "
" อะไรนะ? "
" อ่า แน่ใจนะว่าฉันไม่ได้หายไปไหนเป็นสัปดาห์ "
" อืม ปิดเทอมนายก็น่าจะอ่านหนังสือบ้างนะ มัวแต่ฟุ้งซ่านอยู่ได้อีกเดี๋ยวก็จะเปิดเทอมแล้วไม่คิดเตรียมความพร้อมไว้ก่อนเลยหรือไงกันนะ "
พัคจินยองบ่นให้แล้วก็เดินจากไป อิมแจบอมผู้ที่ไม่เคยสนใจวันเวลารีบเดินไปดูปฏิทินทันที...สัปดาห์หน้าก็จะเปิดเทอมแล้ว เจ็บใจที่วันนั้นไม่ได้ดูวันที่เอาไว้เลยไม่รู้ว่าตัวเขาถูกจับไปเป็นทาสเซ็กส์จริงหรือเปล่า เหตุการณ์ที่จำได้ครั้งสุดท้ายคือเขาไปเมาปลิ้นกับเพื่อนชาวต่างชาติทั้งสองคน...แล้วเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ไม่รอช้ารีบโทรศัพท์หาเพื่อนรักทั้งสองคนทันทีด้วยความร้อนใจแต่ก็ได้คำตอบกลับมาเหมือนๆกันว่าตัวเขาไม่ได้หายไปไหนและเพื่อนทั้งสองเป็นคนแบกเขากลับมาส่งที่ห้องพักเอง
อิมแจบอมยังไม่อยากจะเชื่อ...ทุกอย่างมันเหมือนจริงและยาวนานเกินกว่าจะเป็นความฝันได้ ทุกสัมผัสทุกจังหวะที่สุดแสนจะหนักหน่วงนั้นเขาก็ยังคงรู้สึกถึงมัน...ลึกๆยังเชื่อว่ามันเกิดขึ้นจริงแต่กลับหาสาเหตุที่ทุกคนบอกว่าเขาไม่ได้หายไปไหนไม่ได้
แล้วอิมแจบอมควรทำอย่างไร...หน้าตาของผู้ชายคนนั้นเป็นยังไงก็ไม่รู้ เขาจะตามหาจากที่ไหนได้ในเมื่อเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชายคนนั้นเลยนอกจากเสียงครางเร้าอารมณ์นั่น
แล้วควรจะทำอย่างไร...ในเมื่อตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเสพติดเซ็กส์ของผู้ชายคนนั้นไปแล้ว
" อ..อ่า "
เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นภายในห้องนอนที่มืดสนิท ชายหนุ่มหอบหายใจถี่พร้อมกับฝ่ามือที่รูดรั้งแกนกายแข็งขืนของตนถี่รัว ในหัวจินตนาการถึงสัมผัสของชายปริศนาคนนั้น โหยหาและคิดถึงจนอยากจะกลับไปอยู่จุดนั้นอีกครั้ง อารมณ์พุ่งขึ้นจนถึงขีดสุดแต่มันก็ยังรู้สึกว่าไม่ถึงใจเท่ากับตอนที่สัมผัสนุ่มจากฝ่ามือนั้นทำให้ ต้องการให้ลิ้นนุ่มๆนั้นมาสัมผัสเขาอีกครั้ง อยากจะสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในช่องทางที่คับแน่นนั่นอีกครั้ง อยากจะจับกระแทกกระทั้นจนกว่าจะพอใจ อยากจะบดขยี้จูบให้อีกฝ่ายปากบวมเจ่อไปเลยด้วยซ้ำ ต้องการเหลือเกิน...ต้องการเซ็กส์จากคนๆนั้นแต่ตอนนี้กลับทำได้แค่จินตนาการ ยังคงสับสนในใจว่านั่นเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่ หากว่าฝันแล้วทำไมถึงยาวนานได้ขนาดนั้น ทำไมทุกอย่างมันสมจริงเกินกว่าจะเชื่อได้ว่าทุกอย่างเป็นแค่ฝัน...
" อ่า ซี๊ด...คุณ...อืม "
ฝ่ามือกอบกุมแกนกายของตนแน่นขึ้นขยับชักรูดถี่รัวจนปลดปล่อยออกมาเลอะเปรอะหน้าท้อง เริ่มนึกถึงคนๆนั้นที่เคยแลบเลียคราบน้ำทำความสะอาดให้กับเขา...คิดถึง คิดถึงคนที่ตนไม่ได้เห็นหน้าด้วยซ้ำ
เคร้ง!!!
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นที่หน้าห้อง อิมแจบอมคว้าผ้าขนหนูมาคาดเอวไว้แบบลวกๆแล้วรีบเดินออกไปดูด้วยความตกใจ...รีบคิดไปเลยว่าส่วนนั้นมันยังไม่อ่อนตัวลง
ภาพที่เห็นตอนนี้คือรูมเมทของเขากำลังนั่งยองๆเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่กับพื้น เจ้าตัวเงยหน้ามามองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บเศษแก้วต่อไป แต่ยังไม่ทันที่อิมแจบอมจะได้ขยับตัวไปไหนเสียงนุ่มทุ้มของอีกฝ่ายก็ดังขึ้นมาขัด
" ก่อนจะออกมาก็ช่วยเช็คความเรียบร้อยหน่อยก็ดีนะ เราไม่อยากเห็นไอ้นั่นของนายหรอก "
อิมแจบอมขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงมองต่ำลงไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพไหน...มันน่าอายที่นอกจากส่วนนั้นของเขาจะยังแข็งตัวแล้วส่วนหัวยังแหวกผ้าโผล่ออกมาอีก ก็ไม่ได้อายมากเท่าไหร่แต่คิดว่าของแบบนี้มันไม่น่าให้รูมเมทของตัวเองเห็น
" แล้วนายอ่ะ ดึกขนาดนี้มาทำอะไรตกแตก "
" เราจะเอาแก้วนมออกมาล้างแต่เราตกใจเสียงของนายเลยทำแก้วหล่น "
" หืม? "
" ทีหลังจะช่วยตัวเองก็เบาๆหน่อยสิ โรคจิตหรือไง "
" ว่าไงนะ!? "
แม้จะเสียงดังใส่ แต่พัคจินยองกลับไม่ได้แสดงท่าทีตกใจกลัว เขาทำเพียงแค่ขยับแว่นตาเลนส์หนาเตอะนั่นก่อนจะเอาเศษแก้วทั้งหมดไปทิ้งแล้วรีบเดินหนีเข้าห้องนอนของตัวเองไป
แต่อิมแจบอมคงไม่รู้...ทันทีที่ประตูห้องนอนถูกปิดลง รูมเมทที่ดูเฉิ่มเชยคนนั้นก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย นึกดีใจที่ได้ยินเสียงร้องหาจากอิมแจบอม มือเรียวถอดแว่นตาไร้สาระนั้นโยนไปที่เตียงก่อนที่จะเดินไปหยิบสมาร์ทโฟนของตนขึ้นมาเปิดเข้าไปที่แกลลอรี่ ทั้งรูปภาพและวิดิโอมากมาย...เขาหยิบหูฟังมาจัดการเสียบเข้ากับสมาร์ทโฟน เปิดวิดิโอที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งถูกปิดตาและสองแขนนั่นก็ถูกกุญแจมือคล้องเอาไว้กับหัวเตียง ยิ้มกริ่มเมื่อได้ยินเสียงครางต่ำของชายในวิดิโอ แทบจะอดใจรอไม่ไหวอยากให้อีกฝ่ายรู้ความจริง...แต่ถ้ารู้ง่ายๆก็คงไม่สนุก เขาไม่ได้อยากมีเซ็กส์กันแล้วก็แยกทางกันไปเฉยๆอะไรแบบนั้น เขาอยากจะให้อีกฝ่ายร้อนใจจนต้องตามหาชายปริศนาที่ไม่มีข้อมูลอะไรมากกว่า
" หาให้เจอเร็วๆหน่อยแล้วกันนะ... "
" บ้าไปแล้วเหรอแจบอม มึงจะไปหาผู้ชายคนนั้นยังไงในเมื่อมึงไม่รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเขาเลย แล้วมันก็อาจจะเป็นแค่ความฝันนะเว้ย "
อิมแจบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองหน้าแจ็คสันเพื่อนชาวต่างชาติที่กำลังพูดอย่างไม่เข้าใจในความคิดของเขา ถัดไปเป็นมาร์คที่กำลังพ่นควันสีเทาหม่นอยู่ราวกับไม่ได้สนใจเขาเลย
เกือบสองสัปดาห์แล้วที่อิมแจบอมอยากจะเป็นบ้า เขาคิดถึงสัมผัสของชายปริศนาคนนั้นทุกคืนจนแทบจะคลั่งตายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่รู้จะตามหาจากไหน มาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนทั้งสองก็ดูจะไม่ได้มีประโยชน์มากนัก มือข้างหนึ่งดีดมวนบุหรี่ในมือก่อนจะยกขึ้นห่อปากโอบอุ้มก้นกรอง สูบเข้าไปพอประมาณก่อนจะปล่อยควันสีเทาหม่นออกมา...ก็จนปัญญาจริงๆที่จะตามหาเพราะชายปริศนาคนนั้นไม่ให้เขาได้รู้ข้อมูลอะไรนอกจากเสียงครางที่สุดแสนจะเร้าอารมณ์
" โคตรโง่ "
มาร์คเอ่ยขึ้นก่อนจะส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับพ่นควันสีเทาหม่นออกมาอีกครั้ง หันไปหยิบกระป๋องเบียร์ข้างๆขึ้นมาดื่มแล้วหันไปมองหน้าอิมแจบอม
" มึงมันโง่ "
" อะไรวะไอ้มาร์ค? "
" มึงมัวแต่จะตามหาจากที่ไกลๆแล้วทำไมไม่ลองหาใกล้ๆบ้างวะ "
นั่นก็ยิ่งทำให้อิมแจบอมงงเข้าไปใหญ่ เขาก็แค่ไม่คิดว่าชายปริศนาคนนั้นจะเป็นคนใกล้ตัว หันไปมองแจ็คสันที่พยักหน้าเบาๆราวกับว่าเห็นด้วยทั้งที่ตอนแรกยังคัดค้านแล้วก็ยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่
" นี่พวกมึงรู้อะไรหรือเปล่า? "
" เปล่านะ กูไม่ได้รู้อะไรแต่คิดว่าที่ไอ้มาร์คพูดมันก็น่าคิด ทำไมมึงไม่ลองหาจากคนใกล้ตัวดูก่อนวะ...ถ้านั่นมันไม่ใช่ฝันก็อาจจะหาเจอได้ "
แจ็คสันว่าก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกมาร์คเอาปลายมวนบุหรี่ที่ติดไฟนั้นมาจี้ที่แขนเขาเบาๆแล้วหัวเราะชอบใจ มาร์คชะโงกหน้าไปมองอิมแจบอมก่อนจะลุกขึ้นยืน สูบเอานิโคตินเข้าปอดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะโยนมวนบุหรี่ที่ถูกเผาไหม้จนเกือบถึงก้นกรองนั้นลงกับพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบบี้มัน
" ไปเถอะแจ็คสัน กูอยากไปเล่นเกมส์แล้วว่ะ "
แจ็คสันพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืนข้างมาร์ค มองอิมแจบอมที่กำลังสูบเอานิโคตินเข้าปอดเป็นครั้งสุดท้าย มาร์คกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะพูดอะไรบางอย่างทิ้งท้ายไว้ให้อิมแจบอมได้ลองคิด
" บางครั้งสิ่งที่เห็นมันก็อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นเสมอไป คนที่คิดว่าไม่มีพิษภัยอาจจะอันตรายที่สุด...จำคำกูไว้นะ "
ดวงตากลมจ้องมองอ่านตัวหนังสือที่ถูกส่งมาจากเพื่อนทั้งสองคน ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองทนไม่ไหวแล้วที่เห็นอิมแจบอมดูจะพร่ำเพ้อเกินไปเอาแต่คิดจะตามหาชายปริศนาผู้คลั่งไคล้ในเซ็กส์ไม่ยอมหยุด พัคจินยองเองก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นหนักขนาดไหน ไม่มีคืนไหนที่จะไม่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำนั้นครวญครางออกมาเพ้อหาชายปริศนาที่ต้องเรียกแค่คำว่า ' คุณ ' เพราะไม่รู้จักชื่อ และมันไม่ใช่แค่อิมแจบอมหรอกที่พร่ำเพ้อหา...ชายปริศนาคนนั้นเองก็เหมือนกัน คิดถึงสัมผัสจนใจจะขาด ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะเริ่มเปิดเผยให้อีกฝ่ายรู้ตัวสักทีว่าอีกด้านของความเฉิ่มเชยนั้นมันเป็นอย่างไร...แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณเพื่อนชาวต่างชาติอีกสองคนด้วยเช่นกันที่ให้ความช่วยเหลือในทุกๆสิ่งที่เขาต้องการ
ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว...พัคจินยองเปิดประตูออกจากห้องนอนของตนเนื่องจากได้ยินเสียงปิดประตูดังสนั่น เขายืนมองคนที่ดูท่าจะอารมณ์เสียที่ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะถอนหายใจเมื่อได้รับคำสั่ง
" ไปเอาเบียร์ในตู้เย็นออกมาให้หน่อยดิ๊แว่น "
" ชื่อจินยองไม่ใช่แว่น "
" เออนั่นแหละ เร็วๆดิ๊ยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยจะดีอยู่ "
" จะเอากี่กระป๋องล่ะ "
" มีเท่าไหร่ก็หยิบมาเถอะ "
พัคจินยองไม่ได้ตอบโต้อะไรอีก เขาเดินไปเปิดตู้เย็นมองหากระป๋องเบียร์ที่อีกคนสั่ง มือเรียวหยิบเบียร์กระป๋องออกมาหนึ่งกระป๋อง...ก่อนที่มืออีกข้างจะหยิบเอาอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงขาสามส่วนนั่นออกมา ใช้ส่วนปลายเล็กแหลมของมันทิ่มเข้าไปในส่วนที่บอบบางที่สุดของกระป๋อง อัดฉีดอะไรบางอย่างเข้าไปจนสุดโดยที่ริมฝีปากอิ่มก็ยกยิ้มไปด้วย
" เร็วๆดิวะ "
เสียงทุ้มตะโกนมา พัคจินยองหยิบเบียร์ออกมาเพิ่มอีกสองกระป๋องก่อนจะเดินออกไปหาอิมแจบอมที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ ยื่นส่งกระป๋องแรกที่ตนหยิบออกมาส่งให้ วางอีกสองกระป๋องลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างกับคนที่กำลังกระดกเบียร์อย่างเอาเป็นเอาตาย
" เป็นอะไรเหรอ "
อิมแจบอมเหลือบตามองรูมเมทเฉิ่มเชยของตนครู่หนึ่งก่อนจะวางกระป๋องเบียร์ลง เขาหงุดหงิดเพราะคำพูดของมาร์ค...มันน่าปวดหัวจริงๆที่มาร์คมัวแต่อมพะนำทั้งที่ดูแล้วคงจะรู้อะไรบ้าง
" บอกไปก็ไม่เข้าใจหรอก วันๆอ่านแต่หนังสืออย่างนายจะไปรู้อะไร "
" ก็แล้วแต่ แค่หวังดีเผื่อว่าเราจะช่วยได้ "
" หึ นายจะช่วยอะไรได้ "
" ก็ลองบอกเรามาก่อนสิ นายไม่บอกเราก็ไม่รู้หรอกนะ "
น้ำเสียงยียวนกับหน้าตานิ่งเฉยนั้นเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์โกรธของอิมแจบอมได้เป็นอย่างดี ยิ่งมองก็ยิ่งหงุดหงิดที่ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นนั้นดูยียวนกวนประสาทเหลือเกินทั้งที่ปกติพัคจินยองไม่ได้เป็นแบบนี้ แม้จะเป็นรูมเมทกันมาเกือบปีแต่เขากับพัคจินยองก็ไม่ค่อยได้คุยกันมากนักเพราะอีกฝ่ายดูเฉิ่มเชยเสียเหลือเกิน ยอมรับว่าไม่ค่อยถูกจริตสักเท่าไหร่แต่ที่ต้องอยู่ด้วยกันเพราะพัคจินยองเป็นเพื่อนสนิทสมัยมัธยมของแจ็คสัน และเพราะแบบนั้นแจ็คสันถึงได้มาขอให้เขารับพัคจินยองมาเป็นรูมเมทเพราะเจ้าตัวไม่มีที่ไป
แต่อิมแจบอมคงไม่รู้...ภายใต้ความเฉิ่มเชยที่ว่านั่นมันมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ คงไม่รู้ว่าความเฉิ่มเชยที่ว่านั่นมันก็เป็นแค่เกราะป้องกันของพัคจินยอง แท้จริงแล้วคนๆนี้อาจจะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ อะไรบางอย่าง...ที่อิมแจบอมเองก็คงคาดไม่ถึงเหมือนกัน
พัคจินยองมองคนที่ทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจก่อนจะกระดกเบียร์เข้าปากจนมันหมดกระป๋องไปอย่างรวดเร็ว ลอบยิ้มมุมปากบางเบาก่อนจะเอ่ยถามออกไปอีกครั้งอย่างต้องการกวนประสาท
" หรือว่า...ตามหาคุณคนนั้นไม่เจอ? "
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นอิมแจบอมก็หันควับไปมองคนที่นั่งอมยิ้มอยู่ทันที...พัคจินยองรู้เรื่องด้วยอย่างนั้นหรือ
" อ่า..คงจะติดใจรสชาติเซ็กส์ของคุณคนนั้นมากเลยสินะ "
" พูดอะไร!? "
" พูดความจริง "
" ความจริงอะไร!? อ๊ะ! แม่ง...อะไรวะ "
จู่ๆความมึนงงก็เล่นงานทั้งที่ยังไม่เมา อิมแจบอมยกมือขึ้นทุบเบาๆที่ขมับเมื่อจู่ๆก็รู้สึกราวกับว่าง่วงเต็มทน สายตาเริ่มพร่าเลือนทรงตัวไม่อยู่ มองรูมเมทของตนที่กำลังโน้มหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับยื่นมือมาประคองใบหน้าของเขาเอาไว้
ไม่จริงน่า...สัมผัสนี่มัน....เหมือนกับคุณคนนั้น
" หึ คนโง่ "
มีเพียงความมืดมิด....
ร่างกายเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ สองแขนถูกตรึงด้วยกุญแจมือที่ตอนนี้ความเย็นเฉียบของมันกำลังทรมานเขา ดวงตามองไม่เห็นอะไรเนื่องจากถูกผืนผ้าสีดำสนิทคาดเอาไว้ ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตนอยู่ที่ไหนและอยู่กับใคร...
" อ..อึก "
มีเพียงสัมผัสชื้นแฉะจากปลายลิ้นนุ่มที่กำลังลากไล้อยู่บริเวณหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อขึ้นให้เห็นลางๆ ก่อนจะวนกลับขึ้นมาทาบริมฝีปากอุ่นๆนั้นลงที่ลำคอแกร่ง ดูดดึงขบเม้มจนคิดว่ามันน่าจะเกิดรอย
สัมผัสแบบนี้มัน...คุณคนนั้น
" ฝัน...ฝันเหรอ "
อิมแจบอมพูดเสียงแผ่ว ทุกสัมผัสหยุดชะงักไปก่อนจะแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะ...แต่ทว่าครั้งนี้เสียงนั้นมันช่างคุ้นหู มันไม่ใช่การดัดเสียงเหมือนอย่างที่เคยได้ยิน
" ใช่คุณหรือเปล่า? "
" อืม "
" ผม..ไม่ได้ฝันใช่ไหม? "
" อืม "
" คุณจับผมมาเหรอ? ได้ยังไงกัน...คุณเป็นใครกันแน่ "
ถามออกมาอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ได้รับเพียงเสียงหัวเราะกลับมา สัมผัสนุ่มจากฝ่ามือลูบไล้ลงไปที่หน้าท้องของเขา ต่ำลงไปจนถึงส่วนนั้นที่ยังคงอ่อนนิ่ม บีบคลึงเค้นเบาราวกับต้องการกระตุ้นอารมณ์ ลมหายใจเป่ารดอยู่บริเวณใบหูชวนให้ขนลุกชัน อิมแจบอมไม่เข้าใจอะไรเลย จนกระทั่ง...
" คนโง่ "
น้ำเสียงที่ต่างจากทุกครั้งแต่ทว่าทุกสัมผัสยังเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ทำให้อิมแจบอมตกใจนั่นก็คือน้ำเสียงที่สุดแสนจะคุ้นหูเพราะได้ยินมาเกือบจะครบปี เขาไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะใช่...
" จินยอง...คุณคนนั้นคือนายเหรอ...อื้อ!! "
ทันทีที่พูดจบประโยคผ้าผืนหนาก็มัดปิดปากเขาไว้ รู้สึกทรมานกว่าเดิมตรงที่ครั้งนี้นอกจากจะถูกปิดตาตรึงแขนแล้วยังจะมาถูกปิดปากอีก...จะทรมานกันไปถึงไหน แล้วคำตอบที่เขาอยากรู้มันคืออะไรกัน...
" คิดว่าไงล่ะ? "
เพียงเท่านั้น...น้ำเสียงที่เขาสุดแสนจะคุ้นเคย ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าคนที่กำลังกดจูบลงที่ส่วนอ่อนไหวของเขานั้นเป็นใคร แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำมันเพราะอะไรมากกว่า...ถ้าชายปริศนาคนนั้นคือพัคจินยองจริงๆแล้วทำไมถึงทำกันแบบนี้ ทำไมต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร ทำไมต้องปล่อยให้เขาตามหาอยู่ได้ตั้งนาน แล้ว...ตอนนั้นจับตัวเขาไปไว้ที่ไหนกัน ความรู้สึกของเขามั่นใจว่าไม่ใช่ที่หอพักแห่งนี้เพราะดูจะกว้างขวางกว่า...แล้วชายอีกสองคนนั้นเล่าเป็นใครกัน
หรือว่า...
" อื้อ!! อื้อ!! "
ดวงตากลมใสที่ปราศจากแว่นตาหนาเตอะบดบังเหลือบมองคนที่กำลังดิ้นพลางส่งเสียงเหมือนกับอยากจะพูดอะไร เขากระตุกยิ้มมุมปาก...ก่อนที่ก้มลงแตะปลายลิ้นลงที่แท่งเนื้อแข็งขืนในมือ ไล้วนที่ส่วนหัวมนช้าๆโดยที่ฝ่ามือยังคงรูดรั้งไปตามความยาว อ้าปากครอบลงรับเอาความใหญ่โตคับแน่นในโพรงปาก ห่อปากดูดดึงขยับรูดรั้งเนิบช้าแต่ทว่าสุดความยาว ทำเรื่อยไปพลางชำเลืองมองท่าทีที่เปลี่ยนไปของอิมแจบอม ยังคงขยับปากรูดรั้งเพิ่มความเร็วประสานไปกับฝ่ามือที่กำแท่งเนื้อนั้น เรียวลิ้นภายในลากไล้ตามจังหวะจนได้ยินเสียงหอบหายใจดัง อิมแจบอมยกสะโพกขึ้นพยายามจะสวนเข้าไปในปากของคนที่ยังไม่หยุดทรมานกันจนสุดท้ายก็ปลดปล่อยออกมาในปากของอีกฝ่าย
อิมแจบอมจะบ้าตายอยู่แล้ว...อยากพูดอยากถามอะไรก็ทำไม่ได้สักอย่าง ได้แต่กัดฟันกรอดเมื่อความคับแน่นครอบลงที่ส่วนนั้นของเขา ทุกสัมผัสยังคงเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน...
" อ่า เตียงที่นี่เล็กชะมัด "
เสียงของคนที่กำลังขยับกายช้าๆเอ่ยขึ้น อิมแจบอมก็อยากจะตอบอะไรออกไปบ้างแต่ปัญหาคือตอนนี้ปากของเขาดันถูกไอ้ผ้าบ้าๆนี่พันปิดไว้
" เตียงที่บ้านมาร์คดีกว่าเยอะเลย กว้างกว่านี้สะดวกกว่านี้ห้องก็เก็บเสียงได้ดีกว่านี้ "
" อื้อ!!! "
" ชู่ว! ไม่ต้องพยายามพูดอะไรหรอกที่รัก มันไม่ใช่เวลามาพูดถามอะไร "
ริมฝีปากอิ่มจูบเบาๆที่แก้มของคนที่ยังถูกพันธนาการ สะโพกกลมขยับกระแทกลงช้าๆแต่หนักหน่วง ฝ่ามือยันเอาไว้กับหน้าท้องของคนใต้ร่าง ส่งเสียงครางแผ่วเพราะอารมณ์ที่เริ่มปะทุขึ้นมาเรื่อยๆแต่ก็ยังคงอยากพูดอะไรบางอย่างให้อีกคนเข้าใจ
" ผมไม่ชอบเซ็กส์แบบธรรมดา ผมชอบเวลาที่ได้เป็นแบบนี้ ชอบเวลาที่ได้ใช้สรรพนามแบบนี้ ชอบให้คุณตามหาสัมผัสที่คุณได้รับ คุณได้รับเซ็กส์จากผมง่ายๆก็จริงแต่ถ้าคุณไม่พยายามคุณก็อาจจะไม่ได้รับมันอีก ครั้งนี้ผมยอมก็เพราะคุณมันโง่เกินกว่าจะสังเกตอะไร แต่ครั้งต่อไปผมจะไม่ยอมแบบนี้แล้วนะ "
ยังคงพูดต่อไปโดยไม่หยุดกระแทกกายลงไป ดวงตากลมหลับพริ้มแหงนหน้าขึ้นเมื่อความเสียดเสียวเข้าเล่นงานจนไม่อาจบรรยายความรู้สึกได้ ได้แต่ส่งเสียงครางระบายอารมณ์ไม่กลัวว่ามันจะดังออกนอกห้องพัก
" ที่คอยดูแลยอมทำตามคำสั่งมาตลอดก็เพราะผมชอบคุณนะไม่รู้หรือไง หรือเห็นผมเฉิ่มเชยเลยไม่สนใจกัน แล้วเป็นยังไงล่ะ...สุดท้ายก็ติดใจในรสชาติเซ็กส์ของคนที่คุณคิดว่าไม่น่าสนใจ "
อิมแจบอมได้แต่ฟังนิ่งๆแบบนั้น....ไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นความจริง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเฉิ่มเชยแบบนั้นจะร้อนแรงคลั่งเซ็กส์จนถึงขนาดนี้...เริ่มอยากจะเอาผ้าที่มันปิดตาอยู่นี่ออกเหลือเกิน อยากจะเห็นว่าในเวลานี้อีกคนจะเป็นยังไง แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็เพียงแค่ฟังเสียงครางเร้าอารมณ์ที่เขาคิดถึง รับความเสียดเสียวจากช่วงล่างที่อีกคนยังคงทิ้งสะโพกลงมาไม่ยั้ง อยากจะเห็นเหลือเกินว่ายามที่คนเชยๆแบบนั้นกำลังกระแทกกายลงมามันจะเร่าร้อนขนาดไหน
" อ..อ๊า แจบอม ผมจะเสร็จแล้ว "
อยากจะตะโกนบอกออกไปเหลือเกินว่าเขาก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน...
พรึ่บ!!!
แต่จู่ๆอีกคนก็กระชากผ้าปิดปากของเขาออกแล้วบดริมฝีปากลงมาอย่างแรง อิมแจบอมไม่ลังเลเลยที่จะตอบรับความนุ่มแต่ทว่าร้อนแรงนั่น บดขยี้จูบหนักหน่วงอย่างไม่ยอมแพ้จนกระทั่งอีกคนหอบหายใจหนักแล้วกระแทกสะโพกลงมาเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกันกับที่ความปรารถนาของเขาฉีดพ่นเข้าไปในกายของอีกฝ่าย
" จินยอง... "
" ไม่ต้องพูดอะไร ผมไม่ได้อยากให้คุณพูดอะไรแบบนั้น "
" อืม...แต่คุณโคตรแน่นเลยว่ะ "
" ... "
" อีกรอบได้ไหมจินยอง "
มีเพียงความเงียบของคนที่ยังไม่ถอนกายออกไป ดวงตากลมมองไปยังคนที่ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ส่วนนั้นที่ยังอยู่ในกายของเขากระตุกถี่ราวกับต้องการเรียกร้องความสนใจ...ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรถึงมาเรียกร้องกัน
" ถ้าเป็นจินยองจริงๆ...ทำไมเป็นแบบนี้กันนะ เก็บความหื่นกามไว้ใต้แว่นหรือไง "
" หึ หุบปากไปเลย "
" อ่า...แต่ตอนนี้คุณกำลังตอดผมอยู่รู้ตัวหรือเปล่าครับ? "
" ใช่ มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ? "
ว่าแล้วก็เริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง โน้มหน้าลงไปบดจูบริมฝีปากของคนใต้ร่าง แม้ว่าอีกฝ่ายจะมองไม่เห็นอะไรแต่กลับตอบสนองได้ดีเหลือเกิน ดีจนเกินไปด้วยซ้ำ...
อิมแจบอมสวนสะโพกขึ้นช้าๆรับจังหวะเนิบช้าของอีกคน เรียวลิ้นกวาดต้อนความหวานที่คิดถึงไม่ยอมหยุดจนอีกฝ่ายเริ่มทุบกำปั้นลงกับอกของเขาเพื่อประท้วง
ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าอะไรที่ทำให้รูมเมทเฉิ่มเชยของเขาเป็นแบบนี้ ไม่อยากสนใจอะไรนอกจากความรู้สึกพิเศษที่ได้รับ เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าชอบเซ็กส์แบบนี้...เซ็กส์ในแบบที่เขาต้องตกอยู่เบื้องล่างไม่มีทางขัดขืน อย่างเช่นในตอนนี้ที่เขาปล่อยอีกฝ่ายดูดดึงผิวเนื้อตามลำคอและแผ่นอกเพราะไม่สามารถขัดขืนได้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม...ปฏิเสธไม่ได้ว่าแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน
" แจบอม...ทั้งคืนนะที่รัก "
" ซี๊ด...แม่ง "
ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนช้าๆ พลางซี๊ดปากเพราะปวดเมื่อยไปทั้งตัวจากกิจกรรมเมื่อคืน นึกเอะใจอีกครั้งที่ตอนนี้เขากลับตื่นขึ้นมาในห้องนอนของตัวเอง ทำให้สงสัยอีกครั้งว่าตกลงแล้วเรื่องทั้งหมดคือความจริงหรือความฝันกันแน่...
" ...อะไรวะ ตกลงฝันอีกเหรอ? "
พึมพัมกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องของตน จุดหมายคือห้องของพัคจินยอง....
ก๊อกๆๆ
" จินยอง "
ไร้เสียงตอบรับ...อิมแจบอมจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะลองหมุนลูกบิดประตูแล้วก็พบว่ามันไม่ได้ล็อค ไม่รอช้าที่จะเปิดเข้าไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะทั้งห้องมันมืดสนิทผ้าม่านทุกผืนถูกดึงปิดไม่ให้แสงลอดผ่าน ก้าวขาเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆมองสิ่งที่คิดว่ามันคือแส้ที่วางอยู่บนเตียง
" เฮ้ย!! "
แต่จู่ๆเขาก็ถูกใครบางคนที่เอื้อมมือมาจากด้านหลังเพื่อเอาผ้าสีดำสนิทมาปิดตากัน อิมแจบอมกระตุกยิ้มมุมปาก...รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ความฝันอย่างที่กังวลเอาไว้ เขายืนนิ่งๆปล่อยให้อีกคนผูกผ้าปิดตาให้แน่นอย่างที่ต้องการ...ก่อนที่จะยกยิ้มอีกครั้งเมื่อเสียงทุ้มหวานนั้นกระซิบที่ข้างหู
" เห็นแส้นั่นไหม? คุณจะได้ใช้มันถ้าคุณหาตัวผมเจอ...แต่มีข้อแม้ว่าห้ามเอาผ้าปิดตาออกนะที่รัก "
ก็นั่นสินะ...ดูเสียเปรียบกับการต้องหาตัวคนใจร้ายที่มาทรมานกันแบบนี้
แต่ทำไมถึงชอบมันล่ะ?
.......FIN.......
ไม่มีอะไรมากแค่ความกามกำเริบ ฮือออ
ส่งฟีดแบคได้โดยการคอมเม้นท์หรือทางแท็ก #ficaurora นะคะ
ขอบคุณค่ะ ❤
Aurora.TK
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น