THE WOLF - 9

" แจบอม...ช่วยผมที "



เสียงสั่นเครือเอ่ยขึ้นก่อนจะกดคออีกคนให้โน้มลงมารับจูบจากเขาอีกครั้ง...จูบที่ต่างจากทุกครั้งเพราะเขาเป็นฝ่ายเริ่มมัน มันน่าอายเขารู้ดี...แต่เพราะอารมณ์ที่มันนำพาไปเลยทำให้เขาไม่สามารถห้ามตัวเองได้แม้ว่าจะรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลาก็ตาม



ลิ้นเล็กไล้เลียรอยแยกของริมฝีปากหยักอย่างต้องการจะขออนุญาตก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปเมื่อคนบนร่างยอมโอนอ่อน ความสากของลิ้นที่มากเกินมนุษย์ธรรมดาในตอนนี้มันกลับทำให้เขาพึงพอใจและชอบเหลือเกิน ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดรุกเข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ ฝ่ามือหนาที่ยกขึ้นจับประครองใบหน้าของเขาไว้อย่างเบามือ




" อื้อ...อึก "



แต่จู่ๆความหวานหอมที่เนิบช้านั้นก็เริ่มแปรเปลี่ยนไป...เมื่ออิมแจบอมเริ่มบดขยี้จูบแรงขึ้นจนคนใต้ร่างไม่ทันตั้งตัว ด้วยความเผลอลืมตนเพราะอารมณ์ที่พาไปนั้นจึงทำให้ลิ้นสากผละออกจากลิ้นของอีกคนก่อนจะมาแตะลงที่ลำคอขาว เผลอกดจูบขบเม้มจนอีกคนร้องออกมาเพราะความรู้สึกที่เจ็บเกินจะบรรยาย ฟันคมที่กัดลงดึงเนื้อตรงซอกคอนั้นมันไม่ใช่การขบเบาๆอย่างที่เคยเจอมา...มันคือการกัด



" อ..อ๊ะ!! แจบอม..ผมเจ็บ "



แต่แค่เพียงได้ยินเสียงที่ยืนยันถึงความเจ็บปวดนั้นอิมแจบอมก็ได้สติว่าเผลอรุนแรง ตาเรียวมองซอกคอขาวเนียนที่ตอนนี้มีรอยม่วงช้ำรอยใหญ่และมีแผลเล็กน้อยจากการกัด ซึ่งมันเกิดจากฝีมือของเขา...



" จินยอง ผมขอโทษนะ "



ริมฝีปากหยักประทับจูบเบาๆที่รอยแผลอย่างต้องการขอโทษที่เผลอรุนแรงไป แต่ไม่ว่าเขาจะแตะตรงไหนคนใต้ร่างก็เป็นต้องครางออกมาทุกครั้ง



" แจบอม..ไม่ไหวแล้ว..อึก...ช่วยผมที "



เสียงหวานเอ่ยคำขอร้องอีกครั้งก่อนจะจับมือหนาให้กอบกุมแท่งเนื้อขนาดพอดีมือที่แข็งชันร้อนผ่าว เขาไม่ไหวแล้ว...และเขาต้องการให้อิมแจบอมช่วย



" เข้าใจแล้ว...ผมจะช่วยคุณ "



จบคำนี้ริมฝีปากหยักก็กดจูบลงที่ริมฝีปากอิ่มแผ่วเบาก่อนจะผละออกแล้วแลบลิ้นไล้เลียลงมาตั้งแต่ลำคอขาวจนมาถึงแผ่นอกบางที่กระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ ก่อนจะตวัดลิ้นเลียยอดอกสีอ่อนที่รัดตึงนั่นอย่างหยอกเย้า ฝ่ามือยังคงขยับชักรูดแท่งเนื้อร้อนอย่างเนิบนาบตามความยาว




ร่างบางแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสจากลิ้นสากที่ยังดุนดัน ความสากของลิ้นมันกลับเพิ่มความเสียดเสียวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่แอ่นอกรับสัมผัสและเปล่งเสียงครางหวิวที่แสนน่าอายยั่นไม่หยุดปากเพราะความเสียวที่อีกคนปรนเปรอให้ทั้งด้านบนและด้านล่าง



ริมฝีปากหยักพรมจูบลงมาจนถึงหน้าท้องแบนราบที่แขม่วหดเกร็งเพราะสัมผัสหวาบหวามที่ได้รับ ก่อนที่ลิ้นสากจะไล้วนแอ่งสะดือคนอีกคนยื่นมือลงขยำผมเขาเบาๆ...แต่ทุกอย่างมันจะไม่หยุดแค่นี้ ความหวานหอมทุกสัมผัสมันกำลังทำให้อิมแจบอมหลงใหลมากขึ้น อารมณ์ดิบเถื่อนนั้นหายไปทันทีเมื่อได้สัมผัสความหวานที่เขาเคยไม่ชอบ อิมแจบอมไม่ชอบของหวานไม่ชอบรสหวาน...แต่พัคจินยองกลับเป็นข้อยกเว้น



แจบอมพรมจูบต่ำลงไปเลยผ่านส่วนอ่อนไหวที่ยังคงใช้ฝ่ามือปรนเปรอ กดจูบหนักๆลงบนขาอ่อนที่อ้าแยกออกจากกันเผยให้เห็นอะไรๆได้เต็มตา ซึ่งแจบอมพยายามที่จะไม่มองมัน...เพราะกลัวว่าอารมณ์จะเตลิดไปจนเผลอรุนแรงอีก เขายังคงพรมจูบลงไปอย่างนั้นจนกระทั่งถึงฝ่าเท้าที่จิกเกร็งกับผ้าปู่ที่นอน ริมฝีปากอุ่นประทับจูบลงที่หลังฝ่าเท้าทำเอาจินยองต้องยันตัวขึ้นมามองการกระทำทั้งที่ตัวเขาจะระเบิดอยู่แล้ว เขาก็แค่ไม่เข้าใจ....ทำไมแจบอมจะต้องทำแบบนั้น




" แจบอม... "


" ผมไม่อยากแตะต้องคุณมากขนาดนี้เลยจินยอง คุณกำลังจะทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ "



แจบอมพูดขึ้นก่อนจะยกขาเรียวขึ้นพาดไว้กับบ่าโดยยังคงกดจูบตามเรียวขาอย่างหลงใหลอยู่แบบนั้น ไม่รังเกียจแม้จะจูบที่หลังเท้า...แต่เขาคงไม่รู้เลยว่าการกระทำแบบนั้นมันกำลังทำให้อีกคนร้อนรุ่มไปทั้งกาย



" แจบอม...ผ..ผม "


" นอนลงไปเถอะครับ ผมจะช่วยคุณเอง "



จินยองยอมนอนลงอย่างว่าง่าย ความต้องการที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยยังคงปะทุอยู่เหมือนเดิม...แล้วความรู้สึกเมื่อครู่ของเขาก็ต้องถูกกระชากทิ้งไปแล้วแทนที่ด้วยความเสียดเสียวจนเกินบรรยาย...เพราะตอนนี้แจบอมครอบริมฝีปากลงกับแท่งเนื้อร้อนผ่าวของเขาเรียบร้อยแล้ว



" แจบอม..อ๊า..ร..เร็วอีก "



มือเล็กเอื้อมลงไปขยำที่กลุ่มผมนุ่มของอีกคนที่กำลังใช้ปากปรนเปรอให้กับเขา ลิ้นสากที่ตวัดเลียส่วนหัวมนนั้นทำเอาเขาต้องเปล่งเสียงครางออกมาอย่างไม่นึกอายอีกแล้ว ร่อนสะโพกสวนเข้าไปในโพรงปากของอีกคนอย่างลืมตัวเพราะความเสียดเสียวที่เข้าเล่นงานจนจะคลั่งตาย ฝ่ามือกดหัวอีกคนให้ขยับตามจังหวะเพราะใกล้จะปลดปล่อยความต้องการที่อัดอั้นมานานเกินไป



" แจบอมอ่า..อ๊า...ไม่..ไม่ไหวแล้ว อื้อออ "



ร่างบางกระตุกเกร็งกดหัวของอีกคนค้างไว้ ฉีดน้ำรักเข้าไปในโพรงปากอุ่นๆนั้นโดยที่อีกคนก็ยอมกลืนลงไปอย่างไม่นึกรังเกียจ แต่แม้ว่าความต้องการจะถูกปลดปล่อยไปบ้างแล้วแต่ก็เหมือนว่ามันยังไม่พอ...



" ม..ไม่ มันยังไม่พอ "




แจบอมเกลี่ยนิ้วเช็ดคราบน้ำรักที่เปรอะมุมปากตัวเองก่อนจะหงายหลังลงไปเมื่อถูกจินยองออกแรงผลักก่อนที่ลมหายใจจะถูกช่วงชิง เหมือนกับว่าที่เพิ่งปลดปล่อยไปนั้นจินยองจะยังไม่พอใจ



มือเล็กจัดการถอดกางเกงยีนส์สีเข้มนั้นออกไปพร้อมกับอันเดอร์แวร์สีดำโดยไม่สนใจเสียงร้องห้าม เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว...ที่อิมแจบอมทำให้เขาเมื่อครู่มันดีมากแต่มันก็ยังไม่พอ



" จินยอง...อย่าทำเลย "


" ผมขอโทษ ผมไม่ไหว..อ๊า ทำไมใหญ่อย่างนี้นะ "



คำพูดน่าอายที่เจ้าตัวพูดมันออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้เห็นแท่งเนื้อร้อนผ่าวขนาดใหญ่ที่แข็งขืนของแจบอม เขาก้มลงแลบลิ้นเลียตรงรอยแยกเล็กๆที่มีน้ำใสปริ่มออกมาจนเรียกเสียงซี๊ดปากของคนโดนกระทำ ความหน้ามืดตามัวตอนนี้มันทำให้จินยองทำได้ทุกอย่าง...อะไรก็ได้ที่สามารถสนองความต้องการที่ยังคงปะทุ



" จินยองอ่า...อืม "



เสียงทุ้มครางต่ำเมื่ออีกคนเร่งจังหวะรูดรั้งอยู่แบบนั้น เขาจะบ้าตายอยู่แล้ว...จู่ๆทุกอย่างก็เป็นไปอย่างรวดเร็วในแบบที่ไม่ทันตั้งตัว ใจนึกอยากจะจับคนตัวเล็กขย้ำให้แหลกคามือแต่ก็ต้องฝืนเอาไว้เพราะไม่อยากทำร้าย



" ไม่ไหวแล้ว..แจบอม "


" อ่า...คือ... "


" ใส่เข้ามาเถอะนะ "


" ฮ...ฮะ!? จินยอง คุณไม่เข้าใจ...ผม.... "



แม้จะอยากอธิบายแต่อีกคนกลับคว้ากระเป๋าตังค์หยิบเอาคอนด้อมที่ตนซ่อนไว้ออกมาท่ามกลางความตกใจของแจบอมที่ไม่คิดว่าคุณสัตวแพทย์หน้าหวานคนนี้จะพกของแบบนี้ติดตัว...แถมตอนนี้ยังดูเร่าร้อนผิดกับเวลาอยู่ในชุดกาวน์



" ให้ตาย..แจบอม มันใส่ไม่ได้ "



จินยองหน้าเห่อร้อนไปหมดเมื่อเห็นว่าขนาดของอีกฝ่ายมันใหญ่เกินมาตราฐานของคอนด้อมที่เขาพกไว้...น่าแปลกที่พอเห็นแบบนั้นอารมณ์ของเขาก็ยิ่งปะทุจนอยากจะให้ของใหญ่นั้นใส่กระแทกเข้ามาในตัวเร็วๆ เพราะเขาเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์อะไร...และเพราะเคยผ่านมาก่อนก็เลยยิ่งโหยหาสัมผัสที่ห่างหายมานานมากแล้ว



" ได้โปรด...ช่วยผมที "



แล้วภาพตรงหน้ามันก็ทำให้แจบอมแทบคลั่ง จู่ๆคนตัวเล็กก็โยนคอนด้อมที่ไม่พอดีกับขนาดของเขาทิ้งไปอย่างไม่ใยดีแล้วจัดการตัวเองให้อยู่ในท่าคลานเข่าหันสะโพกมาทางเขา สองมือจับแก้มก้นขาวๆนั้นแยกออกจากกันเผยให้เห็นช่องทางรักที่ยังปิดสนิท...



" Shit!!! "


แม้จะสบถออกมาแต่ก็พาตัวเองเข้าไปใกล้ สอดเรียวนิ้วเข้าไปเพื่อเบิกทางพยายามทำใจสะกดกลั้นอารมณ์หวังว่าตัวเองจะไม่เผลอเปิดเผยสัญชาตญาณดิบของตัวเองออกมา ริมฝีปากอุ่นกดจูบลงที่หัวไหล่มนของคนที่ยังร้องครางหวิวอยู่ ก่อนที่ฟันคมจะขบเบาๆไปทั่วแผ่นหลัง...ทั้งที่ใจจริงอยากจะขย้ำอยากจะกัดแรงๆให้อีกคนร้องออกมาดังๆแต่ก็รู้ว่าไม่ควรทำ ได้แต่ใส่อารมณ์ลงกับเรียวนิ้วทั้งสองที่กดกระแทกเข้าไปในกายของคนที่เริ่มร่อนสะโพกตอบรับสัมผัสอย่างไม่คิดอาย...พัคจินยองตอนนี้เหมือนตัวปลอม สัตวแพทย์หน้าหวานใจดีดูนุ่มนิ่มทุกการกระทำมาตอนนี้กลับเร่าร้อนยั่วยวนจนเขาไม่อยากเชื่อสายตา




" แจบอม..ใส่เข้ามานะ "



แจบอมขบกรามแน่นก่อนจะยอมถอนนิ้วออกมา ถ่มน้ำลายลงกับแท่งเนื้อที่ร้อนผ่าวของตนก่อนจะค่อยๆกดแทรกเข้าไปในช่องทางรักที่ตอดรัดแน่นแม้จะเพิ่งเข้าไปได้แค่ส่วนหัว เสียงหวานที่ร้องบอกว่าเจ็บปวดนั้นมันไม่เข้าหูของแจบอมอีกแล้ว...สติเขามันกำลังจะหายไปเพราะสัญชาตญาณดิบในตัวที่กำลังปะทุขึ้นมาเพราะกิจกรรมที่กำลังจะเริ่มนี้...



" แจบอมอ่า.....อ๊ะ!!! อ๊า...เจ็บ!!! อ๊ะๆๆ "



และสุดท้ายสติก็ขาดผึงเมื่อจินยองหันหน้ามามองพร้อมกับเสียงหวานที่ร้องเรียก สะโพกสอบกระแทกเข้าใส่อย่างแรงจนคนใต้ร่างต้องเอื้อมมือจับหัวเตียงเอาไว้เพราะทรงตัวไม่ได้ ความเจ็บช่วงสะโพกตอนนี้มันกำลังทรมานเขา...ทั้งฝ่ามือที่ทั้งฟาดทั้งบีบขยำแก้มก้นของเขาจนเจ็บแสบ ช่องทางรักนั้นก็เจ็บแสบไม่แพ้กันเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ปราณี




เสียงทุ้มยังคงคำรามอย่างพึงพอใจทั้งที่อีกคนร้องออกมาเพราะความเจ็บปวด อิมแจบอมไม่รู้ตัวแล้วว่ากำลังทำอะไร...ไม่รู้เลยว่าแรงกระแทกนั้นมันแรงขนาดไหน ไม่รู้เลยว่าแรงของฝ่ามือที่ฟาดลงไปที่เนื้อขาวๆนั้นมันทำให้ขึ้นรอยแดงชัดเจนมากมายเท่าไหร่ ไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลอเผยคมเขี้ยวออกมาในตอนที่ขบลงที่แผ่นหลังขาวเนียนนั้น อิมแจบอมจับพัคจินยองพลิกกายนอนหงายก่อนจะกระแทกส่วนที่หลุดไปให้เชื่อมกันตามเดิม เสียงหวีดร้องของคนที่โดนกระทำดังขึ้นอีกครั้งเมื่อลิ้นสากตวัดเลียยอดอกที่แข็งชันรัวเร็วก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นขบกัดแรงๆ ซุกไซร้ใบหน้าไปที่ซอกคอที่ยังมีรอยม่วงช้ำก่อนจะดูดเม้มแรงๆสร้างรอยรักโดยที่สะโพกสอบยังคงทำหน้าที่ความรุนแรงอย่างไม่ยอมลดละ ก่อนที่จะผละออกมามองดูส่วนนั้นของตัวเองที่ขยับเข้าออกในช่องทางรัก




" อ่า...แม่ง... "



ดวงตากลมปรือขึ้นมองคนที่กำลังกระแทกกระทั้นไม่ยอมหยุดด้วยความรู้สึกที่เริ่มหวาดกลัว...อิมแจบอมคนนี้น่ากลัว ม่านน้ำตามันบดบังจนมองภาพพร่าเลือน...แต่จินยองกลับรู้สึกว่าวูบหนึ่งเขาเห็นสีตาของแจบอมเปลี่ยนไป ในตอนที่อีกฝ่ายจับยกสะโพกของเขาให้ลอยขึ้นเล็กน้อยแล้วเชิดหน้าขึ้นส่งเสียงคำรามนั้น...สีตาของอิมแจบอมมันเป็นสีเหลือง สีตาที่เปลี่ยนไปมันมาพร้อมกับแรงกระแทกที่สุดแสนจะหนักหน่วงรุนแรงจนสุดท้ายเขาก็เลือกที่จะร้องไห้ออกมาดังๆ...แล้วมันก็ได้ผล



อิมแจบอมหยุดการกระทำทันที นัยน์ตาสีดำสนิทมองไปยังดวงใจของเขาที่ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก...เขาแทบอยากจะฆ่าตัวเองให้ตายที่เผลอตัวควบคุมไม่ได้อีกแล้ว รอยแดงรอยช้ำตามลำคอและแผ่นอกของพัคจินยองนั้นมันทำให้เขาพูดไม่ออก



เขาทำอะไรลงไป...


เขารุนแรงกับคนที่รักไปได้ยังไง...




" จินยอง...ผมขอโทษ "



แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อจินยองก็กดคอแจบอมให้ลงมาจูบพร้อมกับฝ่ามือที่แตะลงที่สะโพกสอบแล้วพยายามให้อีกฝ่ายขยับต่อสร้างความสับสนให้แจบอม...เพราะเมื่อกี้เห็นว่าร้องไห้เพราะความเจ็บปวดเขาถึงได้หยุด แต่มาตอนนี้จินยองกลับไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น



แม้ว่าจะเจ็บจนเหมือนร่างกายจะฉีกขาดยังไงแต่ฤทธิ์ยาก็ยังคงทำหน้าที่ของมัน ความต้องการมันยังไม่สิ้นสุด...



" ทำมันสิ ผมยังต้องการ "


" แต่ว่า... "


" ก็นั่นมันแรงไป เบาลงหน่อยได้ไหม "


" ผม... "


" ...ผมทำเอง "



จินยองจับแจบอมนั่งพิงหัวเตียงไว้ก่อนจะพาร่างกายที่บอบช้ำของตัวเองคร่อมลงที่ตักพร้อมกับจับแท่งเนื้อที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยนั้นสอดเข้ามาในกาย แต่เพราะมันลึกจนเกินไปเลยเลือกที่จะแช่ค้างไว้แบบนั้น โน้มหน้าลงไปแลบลิ้นตวัดเลียที่ต่างหูเงินของที่ฝ่ายอย่างหยอกเย้าก่อนจะกดจูบหนักๆสร้างรอยสีกุหลาบลงที่ลำคอของคนที่เริ่มจะบีบขย้ำสะโพกของเขาอีกครั้ง



" ถ้าคุณกลัวจะรุนแรงอีก ผมจะคุม..อ๊า...คุมเอง "



ดวงตาเรียวรีมองคนตรงหน้าที่กำลังขยับกายก่อนที่จะโน้มหน้าลงไปดูดเลียยอดอกสีอ่อนจนมันกลายเป็นสีเข้ม...แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แม้จะรู้สึกว่ามันยังไม่ถึงใจแต่ก็ดีกว่าให้เขาทำรุนแรงแบบนั้น



" อ๊ะ...อ๊า..แจบอม "


" อืม...เร็วอีก..จินยองอ่า "



มือหนาจับแก้มก้นขาวๆนั้นไว้แน่นก่อนจะเริ่มบังคับจังหวะให้ถี่รัวขึ้นเพราะอารมณ์ที่ใกล้ปะทุ คนตัวเล็กขยับไปตามที่อีกฝ่ายต้องการทั้งที่สติพร่าเลือนแข้งขาเริ่มอ่อนแรง โน้มหน้าลงไปบดขยี้จูบอย่างรุนแรงตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นจนสูงสุด จูบที่ดูดดื่มและรุนแรงที่สุดที่เขาเคยเจอ...แม้จะรู้ว่าตอนนี้ปากคงบวมเจ่อเขาก็ไม่สนใจมันแล้ว ริมฝีปากอิ่มยังคงบดขยี้อยู่แบบนั้นโดยที่ฝ่ามือเล็กเลื่อนลงไปชักรูดส่วนนั้นของตัวเองถี่รัว...จนสุดท้ายก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกันกับอีกคนที่ส่งเสียงครางต่ำเบาๆในลำคอเมื่อปลดปล่อยออกมา น้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาหยดเลอะที่ผ้าปูที่นอน...แต่แน่นอนว่าไม่มีใครสนใจ







อ่านต่อเด็กดีจ้า https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1643285&chapter=9