หนี้รัก - 32

" ฉันทำตัวอบอุ่นกับนายมานานแล้วพัคจินยอง....เจอของจริงหน่อยเป็นไง? "



สิ้นคำนี้ริมฝีปากหยักก็บดขยี้จูบอย่างรุนแรงโดยที่ปลายกระบอกปืนยังคงจ่อไว้แบบนั้นอย่างไม่กลัวพลั้งมือ ร่างบางดิ้นพล่านพยายามหนีสัมผัสอุกอาจที่เกิดขึ้นในตอนนี้แต่ก็ทำได้ยากเพราะถูกพันธนาการ



อิมแจบอมเลื่อนริมฝีปากลงมาขบเม้มตามลำคอของคนใต้ร่างอย่างรุนแรง รอยแดงมากมายผุดขึ้นเมื่อเขาทาบริมฝีปากลงไป เขาจะตีตราเพื่อให้พัคจินยองรู้ตัวว่าเป็นของเขาได้แค่คนเดียวเท่านั้น เสียงสะอึกสะอื้นที่เริ่มแผ่วลงไม่ได้ทำให้เขาสนใจ มือหนาค่อยๆวางปืนลงก่อนที่จะใช้มือเปล่าบังคับให้อีกคนเงยหน้าขึ้นรับจูบจากเขา ริมฝีปากที่บวมเจ่อเล็กน้อยนั้นพยายามปิดปากสนิทไม่ให้เขาแทรกลิ้นลุกล้ำเข้าไป แต่แน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจ...




" นายชอบแบบนี้หรือไงจินยอง ฉันใจดีกับนายมาตลอดมันเลยไม่ถึงใจงั้นสิ "



จินยองมองหน้าคนที่กำลังบีบแก้มเขาอย่างแรงด้วยน้ำตาที่ยังไหลริน เขาไม่คิดว่าแจบอมจะพูดแบบนี้กับเขา...แค่ตอนนี้ที่เหมือนว่ากำลังทำร้ายร่างกายกันเขาก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว ยังจะมาพูดตอกย้ำให้เจ็บช้ำใจเพิ่มขึ้นอีก



เขาไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น ได้แต่ปล่อยให้อีกคนกระทำไป...ฝ่ามือที่ยังจับล็อคที่คอของเขาเริ่มออกแรงมากขึ้น ริมฝีปากดูดเม้มสร้างรอยแดงไปทั่วร่างกายอย่างไม่มีความปราณี




ร่างสูงทาบตัวทับคนใต้ร่างบดขยี้จูบอย่างเอาแต่ใจพร้อมกับปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองไปด้วย ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วและรีบร้อนจนอีกคนไม่ทันตั้งตัว ใช้เวลาไม่นานเสื้อผ้าของเขาก็หลุดออกจากตัว



" ค..คุณอิม พอ...พอแล้ว...อึก!! "



เสียงหวานขาดห้วงไปเมื่ออีกคนกดกระแทกแกนกายเข้าไปรวดเดียว ความจุกเสียดปนเจ็บแสบเข้าเล่นงานทันทีจนต้องนิ่วหน้า มันเจ็บเหมือนร่างกายจะฉีกออกจากกันก็ไม่เชิง



ร่างสูงขยับสะโพกเข้าใส่อย่างหนักหน่วง ความหยาบโลนไร้ซึ่งความนุ่มนวลใดๆเหมือนก่อนหน้านี้ สองแขนกอดรัดร่างบางไว้แน่นบดขยี้จูบลงบนริมฝีปากที่บวมเจ่อไปหมด เสียงอู้อี้ที่ดังลอดออกไม่ได้ทำให้เขาสนใจจะปราณี เสียงเนื้อที่กระทบกันดังไปทั่วห้องจนคนฟังรู้สึกอยากหมดลมหายใจหนีทุกความเจ็บปวด




" ร้องสิ ร้องออกมาสิ เหมือนที่นายเคยทำ "



แจบอมกระซิบเสียงพร่าให้อีกคนร้องออกมาอย่างที่ต้องการไม่ใช่กัดปากแน่นพลั้นเสียงแบบนั้น ในตอนนี้ภาพของคนใต้ร่างที่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ข้อมือเล็กทั้งสองข้างที่ขึ้นรอยแดงเพราะกุญแจมือนั้นไม่ได้ทำให้เขาหยุด ซ้ำยังโน้มหน้าลงดูดเม้มที่ซอกคอขาวนั้นอย่างแรงจนอีกคนเริ่มที่จะกรีดร้องออกมา เนื้อตัวสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัวที่อยู่เหนือความรู้สึกอื่นๆ



พัคจินยองไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องเจออะไรอีกบ้าง... เขาไม่รู้เลยว่านอกจากการกระที่อิมแจบอมกระแทกกายเข้าใส่เขาไม่ยั้งแบบนี้มันจะมีอะไรอีก...




อิมแจบอมถอนแกนกายออกเอี้ยวตัวไปหยิบเอาลูกกุญแจมาไขให้อิสระกับพัคจินยอง และทันทีที่ได้รับอิสระนั้น....พัคจินยองก็รีบยันตัวจะลุกขึ้นหนี



แต่ทว่า....



" อย่าคิดว่าฉันไม่กล้ายิง "



พัคจินยองหยุดการกระทำทันทีเมื่ออีกคนจ่อปลายกระบอกปืนเข้าที่ขมับของเขา เขาไม่กล้าหันไปมองหน้าของอิมแจบอมตอนนี้...เขาไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น



ท่อนแขนแกร่งรั้งคอร่างบางให้เข้าใกล้ก่อนจะกดคอให้คว่ำหน้าลงกับหมอนหนุนจัดท่าให้อยู่ในท่าคลานเข่า มือหนาจับยกสะโพกกลมขึ้นมาก่อนจะสอดแกนกายเข้าใส่ช่องทางสีอ่อนแล้วขบเม้มไปทั่วแผ่นหลังเนียนอย่างหยาบโลน



ร่างสูงยืดตัวขึ้นขยับสะโพกเข้าใส่อีกครั้ง สองมือจับก้อนกลมขาวแยกออกจากกันแล้วเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นจนอีกคนซุกหน้ากับหมอนหนุนแล้วกรีดร้องออกมา เสียงกรีดร้องปนสะอื้นที่ดังออกมายิ่งทำให้เขารุนแรง




" ผม..อ๊า...ผมกลัวแล้ว..พอเถอะ "



จินยองพยายามเปล่งเสียงขอร้องให้อีกคนหยุดการกระทำเพราะตอนนี้ปวดไปหมดทั้งตัว แต่อีกคนกลับจับรั้งไหล่เขาไว้เป็นที่ยึดแล้วกระแทกกายเข้าใส่รุนแรงกว่าเดิม ทั้งที่ขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตาแต่อีกคนกลับไม่สนใจ....มือเล็กที่กำปลอกหมอนไว้ยกขึ้นจับหัวเตียงพยายามจะดิ้นหนีอีกครั้ง แต่อีกคนยังคงรู้ทันอีกเช่นเคย....



" อย่าพยายาม "



อิมแจบอมจ่อปลายกระบอกปืนเข้าที่ขมับของพัคจินยองแล้วใช้มืออีกข้างจับล็อคเอวบางไว้แล้วเริ่มกระแทกเข้าใส่อีกครั้ง เสียงหอบหายใจคลอดังไปกับเสียงสะอื้นของคนที่หลับตาปี๋เพราะหวาดกลัวในความเฉียบเย็นจากปลายกระบอกปืนที่จ่ออยู่ตรงขมับ



พัคจินยองไม่ไหวแล้ว...


เขาอยากให้ความทรมานนี้มันจบลงเสียที...




ร่างสูงถอนแกนกายออกอย่างรวดเร็วก่อนจะรั้งคออีกคนให้ลุกขึ้นแล้วกดให้โน้มลงไปหาแท่งเนื้อที่แข็งขืนใกล้ปลดปล่อย



" อ้าปาก "



เสียงทุ้มออกคำสั่งก่อนจะกดแนบปลายกระบอกปืนเพื่อบีบบังคับจนอีกคนต้องยอมอ้าปากครอบลงที่แกนกายของเขาพร้อมกับฝ่ามือที่รูดรั้งจนน้ำขาวข้นถูกฉีดพ่นเข้าไปในโพรงปากอุ่น และแน่นอนว่าอีกคนต้องกลืนมันลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้



อิมแจบอมแจบอมรั้งตัวพัคจินยองขึ้นไปคล้องกุญแจมือไว้อีกครั้งก่อนจะสอดใส่แกนกายเข้าไปในช่องสีอ่อน



เขาจะไม่หยุดจนกว่าจะไม่ไหว...







อ่านต่อเด็กดีจ้า https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1602394&chapter=34