หนี้รัก - 49

ริมฝีปากของทั้งคู่ยังคงดูดดึงบดคลึงกันและกันไม่ยอมผละออก สองมือของทั้งคู่ต่างก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง...จนสุดท้ายก็เปลือยเปล่า สัมผัสจากผิวเนื้อที่แนบชิดกันนั้นคงเป็นความรู้สึกที่ทั้งสองไม่อยากจะลบเลือนมัน



ยามที่มือเล็กลูบไล้แผ่นหลังกว้างอย่างแผ่วเบา ยามที่ริมฝีปากดูดดึงส่งเรียวลิ้นแลกความหวานไม่ยอมห่าง ยามที่มือหนายกประครองใบหน้าหวานไว้อย่างเบามือ ยามที่ริมฝีปากหยักพรมจูบตามลำคอขาวอย่างอ่อนโยน....ทุกสัมผัสที่ได้รับในตอนนี้ทั้งสองกำลังตักตวงจดจำเอาไว้ให้มากที่สุด




" อ๊ะ... "



จินยองร้องขึ้นเมื่อสัมผัสอุ่นร้อนจากริมฝีปากของแจบอมไล้ลงต่ำเรื่อยๆจนถึงเรียวขา ก่อนที่สองมือนั้นจะจับยกขาเขาขึ้นพร้อมกับแตะลิ้นลงที่ช่องทางสีอ่อน



สัมผัสอ่อนโยนแต่ทว่าแอบแฝงไปด้วยความเร่าร้อนนั้นทำเอาร่างบางบิดเร้าด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วนในช่องท้อง เรียวนิ้วที่สอดเข้ามาลุกล้ำภายในกายและกดลงตรงจุดไวต่อสัมผัสนั้นกำลังจะทำให้เขาเริ่มหวาดกลัว...เขายังคงหวาดกลัวอยู่เหมือนเดิม



แจบอมผ่อนแรงลงเมื่อเห็นว่าจินยองกำลังเริ่มร้องไห้ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปกดจูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน



จินยองเองก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตา...ทั้งที่พยายามที่จะไม่หวาดกลัว พยายามที่จะไม่อ่อนแอ...แต่ที่สุดแล้วก็ยังร้องไห้ออกมา



" พอมั้ย "


" ม...ไม่ ทำมันเถอะครับคุณอิม "


" แต่นาย...นายกลัว "


" มันจะเป็นครั้งสุดท้าย...ทำมันเถอะครับ "



แจบอมกดจูบที่หน้าผากของคนใต้ร่างพร้อมกับให้คำสัญญาว่าจะอ่อนโยนด้วยเหมือนครั้งที่จินยองไม่สบาย...ในตอนนั้นมันไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะรุนแรงด้วยหากว่าจินยองไม่ได้เป็นฝ่ายร้องขอ




ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยหนีสัมผัสน่าอึดอัดที่แทรกเข้ามาในกาย สองมือจิกเล็บลงกับบ่ากว้างระบายความเจ็บแสบที่กำลังแล่นปราดไปทั้งร่างกายก่อนที่จะถูกปลอบประโลมด้วยจูบอ่อนโยนจากคนที่กำลังค่อยๆขยับสะโพกช้าๆเพื่อให้เขาได้ปรับตัว



ความเสียดเสียวที่เข้ามาแทนที่กำลังทำให้หัวสมองของเขามันขาวโพลนไปหมด สัมผัสอ่อนโยนจากคนที่ยังไม่ละจูบออกมันทำให้เขาเริ่มลุ่มหลงไปกับมันจนลืมความกลัวที่มีก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้น มันดีเสียจนไม่อยากให้เป็นเพียงแค่ครั้งสุดท้าย...



เสียงครางหวิวที่ดังเบาๆอยู่ในลำคอผสมกับเรียวลิ้นนุ่มที่ยังคงตวัดเกี่ยวพันอย่างไม่ยอมแพ้นั้นกำลังทำให้อารมณ์ความต้องการของอิมแจบอมพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่ถึงแบบนั้นทุกสัมผัสของเขาก็ยังคงอ่อนโยนอยู่เหมือนเดิม มือหนาเอื้อมลงไปชักรูดส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ดูใกล้จะปลดปล่อยเต็มที



สัมผัสเนิบนาบแต่ทว่าแฝงความร้อนแรงนั้นยิ่งทำให้พัคจินยองต้องการมากขึ้น ความเสียดเสียวที่ทำเอาหน้าท้องหดเกร็งนั้นมันช่างดีเหลือเกิน...และไม่นานเขาก็เป็นฝ่ายปลดปล่อยความสุขออกมาก่อน




ดวงตาเรียวรีมองคนที่กำลังปรือตาหอบหายใจถี่ก่อนจะเริ่มขยับกายอีกครั้ง แต่อีกคนกลับขยับตัวถอยหนีจนร่างกายที่เชื่อมไว้ด้วยกันนั้นแยกออก



จินยองดันตัวแจบอมให้เอนหลังพิงกับหัวเตียงแล้วเคลื่อนตัวไปขึ้นคร่อมไว้แล้วจัดการเชื่อมร่างกายเข้าไว้ด้วยกันอีกครั้ง



แจบอมมองคนที่กำลังขยับกายส่งเสียงครางอย่างไม่ละสายตา ไม่ว่าจะเห็นภาพนี้อีกสักกี่ครั้งเขาก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่าร่างกายของพัคจินยองนั้นช่างน่าหลงไหล และพัคจินยองดูสวยงามที่สุดตอนที่ตกอยู่ในห้วงอารมณ์



ครั้งแรกเคยรู้สึกอย่างไร ครั้งสุดท้ายก็ยังคงรู้สึกเหมือนเดิม...




มือหนาจับล็อคเอวบางเอาไว้เมื่อเพลงรักที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความร้อนแรงนี้ใกล้จบลง พร้อมกับร่างบางที่ขยับกายเร็วขึ้นอย่างเข้าใจในเสียงครางต่ำของอีกคนที่ยังคงมองเขาไม่ยอมละสายตา



และสุดท้ายมันก็จบลงเมื่ออิมแจบอมปลดปล่อยความสุขเข้าไปในกายของพัคจินยอง...เป็นครั้งสุดท้าย








อ่านต่อเด็กดีจ้า https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1602394&chapter=51